တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာမွာ ငပ်င္းဆုိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ရွိပါသတဲ့။ ပ်င္းလုိက္ပုံမ်ား ႏွစ္ေယာက္မရွိပါဘူးတဲ့။ တစ္ေန႕ေတာ့ ငပ်င္းအေမက ေခၚပါေလေရာ။
"ဟဲ့ သားေလးငပ်င္း... ငွက္ေပ်ာသီးလာစား"
"ဟာ... ပ်င္းတယ္... အခြံႏွြာေပး"
"ျပီးျပီ... ေရာ့" "၀ါးရမွာပ်င္းတယ္... အေမ၀ါးေပး" "ျပီးျပီ" "မ်ိဳခ်ရမွာ ပ်င္းတယ္... အေမပဲ မ်ိဳခ်လုိက္ေတာ့" အဲေလာက္ကုိပ်င္းတာ။ ပုလင္းနက္ဖုိရမ္ထဲ ၀င္ရင္လည္း ေတာ့ပစ္ေတြတင္တင္ျပီး ပ်င္းလြန္းလုိ႕ဆုိျပီး တစ္ခါမွ ၀င္မေရးပါဘူးတဲ့။ သူတင္တဲ့ေတာ့ပစ္ေတြမွာလည္း စာရိုက္ရမွာ ပ်င္းလုိ႕ဆုိျပီး ဘာေခါင္းစဥ္မွ မတပ္ပါဘူးတဲ့။ ဂလုိနဲ႕ပဲ ေနာက္ဆံတတင္းတင္းနဲ႕ ငပ်င္းမိဘႏွစ္ပါးဟာ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ဆုံးပါးသြားပါေလေရာတဲ့။ ငပ်င္းတစ္ေယာက္ဟာ ခ်က္တင္၀င္လုိက္၊ ဂိမ္းေဆာ့လုိက္၊ အိပ္လုိက္၊ စားလုိက္ လုပ္ေနရင္းက မိဘႏွစ္ပါးထားခဲ့တဲ့ အေမြမ်ား တျဖည္းျဖည္းေျပာင္လာလုိက္တာ ႏြားပိန္တရွဥ္းနဲ႕ အိမ္တစ္လုံးပဲ က်န္ပါေတာ့ သတဲ့။ အဲဒီႏြားပိန္တစ္ရွဥ္းဟာလည္း ငပ်င္း ဂရုမစုိက္တဲ့အေလ်ာက္ ရြာထဲမွာ ဟုိျခံ၀င္ ဒီျခံထြက္နဲ႕ ရြာသားေတြရဲ႕ ေတာက္ညင္႕ကပ္မႈကုိ အေတာ္ေလး ခံရပါသတဲ့။ ဂလုိနဲ႕ တစ္ေန႕ေတာ့ ႏြားတစ္ရွဥ္းခမ်ာ အသြားမေတာ္ တစ္လွမ္း ဆုိသလုိ လူေျဖာင့္စိတ္တုိ မုဆုိးၾကီး ကုိဟိတ္ရဲ႕ ေညွာင့္က်င္းထဲက်ျပီး မာလကီးပါေလေရာ။ ကုိဟိတ္လည္း အားနာနာနဲ႕ ငပ်င္းကုိ ၀င္ေျပာသတဲ့။ "မင္းႏြားႏွစ္ေကာင္ေတာ့ သြားရွာျပီကြာ... က်ြတ္က်ြတ္... အသားကုိေပၚျပီး အရပ္ေ၀လုိက္ေတာ့မယ္ေနာ္... ရွလြတ္"
"သေဘာ သေဘာ... က်န္တဲ့အေရခြံသာ က်ေနာ့္ေပး" ႏြားအေရခြံလည္းရေရာ အိမ္ျပင္မွာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ အေျခာက္လွမ္းျပီး အဲဒီႏြားအေရခြံ မစုိမေျခာက္ၾကီးကုိ လိပ္ေနပါသတဲ့။ ရြာသားေတြလဲ ၀ုိင္းစပ္စုတာေပါ့။
"မစုိမေျခာက္ၾကီးနဲ႕ ဘာလုပ္မလုိ႕လဲ"
"အုိ... သူမ်ားကုိ အဲလုိမေျပာပါနဲ႕... အဲေလ... ဟုိဘက္ရြာမွာ ဆင္ခုနစ္ေကာင္ ဖိနပ္လုပ္ငန္းက အဲဒီႏြားအေရခြံ မစုိမေျခာက္ေတြကုိ ေစ်းေကာင္းေပး ၀ယ္ေနတယ္တဲ့" ငပ်င္းလည္း ရွြီးလုိက္တာေပါ့။ အမွန္က ဘယ္ဟုတ္ရမွာလဲ။ ေျခာက္တဲ့အထိ ေစာင့္ရမွာ ပ်င္းလုိ႕။ ရြာသားေတြလည္း ငပ်င္းအေၾကာင္း ေနာေၾကေနျပီမုိ႕ မယုံတဲ့ အၾကည္႕နဲ႕ ၾကည္႕ၾကည္႕ျပီး ထြက္သြားၾကသတဲ့။ ငပ်င္းလည္း ရွက္ရွက္နဲ႕ သူအလိပ္ၾကီးကုိ ေကာက္ထမ္း ရြာျပင္ကုိ သုတ္သုတ္သုတ္သုတ္နဲ႕ ထြက္သြားပါေလေရာ။ ဂလုိနဲ႕ ေျခဦးတည္႕ရာ ေလွ်ာက္သြားလုိက္တာ ေမွာင္လာေတာ့ သစ္ပင္တစ္ပင္ေပၚတက္၊ သူ႕အလိပ္ၾကီး ေခါင္းအုံးျပီး အိပ္ေနပါသတဲ့။ သန္းေခါင္ေလာက္လဲေရာက္ေရာ လူတစ္စု ေမွာင္ရိပ္ခုိျပီး အဲဒီသစ္ပင္ေအာက္ ေရာက္လာပါသတဲ့။ သူတုိ႕ကေတာ့ ဓားျပတုိက္ျပီး ေ၀စုလာခြဲတဲ့ ဓားျပအုပ္စုေပါ့။ ေခါင္းေဆာင္ကေတာ့ ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ၾကီး ေလရူး။( ထီးကုိင္းမ်ား၊ ဖိနပ္မ်ား ခ်ဳပ္သူမဟုတ္)
"ကဲ... အားလုံးပဲ ေ၀စုခြဲမယ္... ထုိင္ၾက။"
"ဆရာ... အေနာ္က အင္ခရစ္လုပ္ထားတဲ့ စစ္က်ဴရတီကုတ္ကုိ ေျဖေပးတာေနာ္... အေနာ္ ေ၀စုပုိရသင့္တယ္။"
"အေနာ္က အလာမ္းစစ္စတမ္ကုိ ဒစ္ေဇးဘဲ လုပ္ေပးတာေနာ္... အေနာ္ပုိရမွ ျဖစ္မယ္။" "ဓားစာခံေတြကုိ ပိြဳင့္သာတီအိတ္တစ္လက္တည္းနဲ႕ ထိန္းရတဲ့ အေနာ့ကုိလည္း ထည္႕တြက္အုံးမွေပါ့ ဆရာရူးရဲ႕။"
"ဟိတ္... တိတ္ၾကစမ္း... ဒီပလန္းကုိ ေခါင္းေဆာင္စီစဥ္တဲ့ ငါသာလွ်င္ အေရးအပါဆုံး... ဟီးဟီးဟီး... ဒီေတာ့ ငါပဲ ေ၀စုပုိရသင့္တယ္။"
(သံျပိဳင္) "အဟင့္ဟင့္... ဆရာရူး မတရားဘူး။"
"ဘာကြ... ငါမတရားရင္ မုိးၾကိဳးအၾကိမ္တစ္ေထာင္ ငါ့ငယ္ပါတည္႕တည္႔ အဲေလ ငါ့ငယ္ထိပ္တည္႕တည္႕ ပစ္ပါေစကြာ... ဟြန္း..." အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ငပ်င္းရဲ႕ သားေရလိပ္ၾကီးဟာ ေခါင္းေအာက္ကေလွ်ာျပီး ျပဳတ္က်လာသတဲ့။ "၀ုန္း.. ဂ်ဳန္း.. ဂ်လုံး.. ေျဖာင္း... ဂ်ြတ္..." ဓားျပအုပ္စုလည္း မုိးၾကိဳးပစ္ပါျပီဆုိျပီး ရွိတာေတြ ပစ္ခ်၊ ကုိယ္လြတ္ရုန္း ထြက္ေျပးၾကပါေလေရာ။ မနက္မုိးလင္းလုိ႕ သစ္ပင္ေအာက္ဆင္းလာတဲ့ ငပ်င္းမေတာ့ ရတနာထုပ္ၾကီးကုိ ေတြ႕ျပီး နေ၀တိမ္ေတာင္ ျဖစ္ေနပါသတဲ့။ ရတနာေတြကမ်ားလြန္းေတာ့ အားလုံးကုိ မသယ္ႏုိင္တာနဲ႕ နည္းနည္းေလာက္ကုိ ပုဆုိးခါးပုံစထဲထည္႕၊ က်န္တာေတြကုိ ေျမၾကီးထဲျမဳပ္ျပီး ရြာကုိ ေျမာက္ၾကြေျမာက္ၾကြနဲ႕ ျပန္လာပါသတဲ့။ရြာသားေတြလဲ ငပ်င္းကုိ နားမလည္ႏုိင္တဲ့ အၾကည္႕နဲ႕ ၾကည္႕ျပီး ရတနာေတြ ဘယ္လုိရလာလဲဆုိတာ ၀ုိင္းေမးၾကသတဲ့။
"ဟီး အေနာ္ေက်ာသားပဲ။ ဟုိဘက္ရြာမွာ မစုိမေျခာက္ေတြကုိေစ်းေကာင္းေပး ၀ယ္ေနပါတယ္လုိ႕။" ငပ်င္းလည္း ျပီးျပီးေရာ ေပါေပါၾကီး ေျဖလုိက္တာေပါ့။ ရြာသားေတြလည္း ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ငါတုိ႕ပြျပီဆုိျပီး ရြာထဲက ရွိသမွ်ႏြားေတြကုိ ေပၚ၊ မေျခာက္တေျခာက္ေနလွမ္းျပီး ဟုိဘက္ရြာကုိ အုပ္စုလုိက္ သြားေရာင္းၾကသတဲ့။ ဟုိဘက္ရြာေရာက္ေတာ့မွ အလိမ္ခံလုိက္ရမွန္း သိတဲ့ ရြာသားေတြမွာ ေဒါသတၾကီးနဲ႕ အုပ္စုလုိက္ ျပန္လာျပီး ငပ်င္းအိမ္ ကုိ မီးတင္ရႈိ႕လုိက္ၾကသတဲ့။ အင္တာနက္ကေဖးကျပန္လာတဲ့ ငပ်င္းခမ်ာ ျပာပုံ အတိျဖစ္ေနတဲ့ သူ႕အိမ္ကုိျမင္လုိက္ရေပမယ့္ ဘာမွမေျပာဘဲ ျပာေတြကုိေတာင္းတစ္လုံးထဲ ေကာက္ထည္႕ျပီး သုတ္သုတ္သုတ္သုတ္နဲ႕ ရြာျပင္ကုိ ထြက္သြားပါသတဲ့။ စိတ္ဆုိးပုံမရတဲ့ ငပ်င္းကုိၾကည္႕ျပီး ရြာသားေတြလည္း အံ့ၾသေနၾကတာေပါ့။ ငပ်င္းလည္း ေတာထဲသြား၊ ရတနာေတြကုိ ေတာင္းထဲထည္႕ျပီး ညေနေစာင္းေလာက္မွ ရြာျပန္လာသတဲ့။ ရတနာေတြပါလာျပန္တဲ့ ငပ်င္းကုိၾကည္႕ျပီး ရြာသားေတြလည္း စပ္စုၾကျပန္ပါေရာ။ ငပ်င္းကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲ။
"ကုိရီးယားစတုိင္ အုိးတုိက္ဖြဲျပာ လုပ္မလုိ႕တဲ့... ဟုိဘက္ရြာမွာ အိမ္ျပာေတြကုိ ေစ်းေကာင္းေပး၀ယ္ေနတယ္။" ရြာသားေတြလဲ အဟုတ္မွတ္ျပီး ညတြင္းခ်င္း ကုိယ့္အိမ္ကုိယ္ မီးရႈိ႕ၾကတာ တစ္ရြာလုံး မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ပါေလေရာ။ မီးအား ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလဲဆုိရင္ ဆယ္မိုင္အကြာက သန္းတုပ္လုိ႕ ရပါသတဲ့။ ေနာက္ေန႕မွာေတာ့ ေတာင္းကုိယ္စီထမ္းလုိ႕ အိမ္ျပာသြားေရာင္းတဲ့ ရြာသားေတြခမ်ာမွာ ခရီးစရိတ္ေတာင္ ေၾကေအာင္မေရာင္းရဘဲ ျပန္လာရပါသတဲ့။ ေဒါသေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ေနတဲ့ ရြာသားေတြဟာ ခ်က္တင္က်ဴေနတဲ့ ငပ်င္းကုိ ၀ုိင္းဖမ္းျပီး ဂုန္နီအိတ္နဲ႕ထုပ္၊ ကမ္းစပ္က လမုပင္ၾကီးေပၚမွာ ၾကိဳးနဲ႕တုပ္၊ တြဲေလာင္းခ်ိတ္ထားပါသတဲ့။ ဒီေရတက္လာရင္ ၾကိဳးျဖတ္ခ်မယ္ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ႏြားေက်ာင္းသားေလး ဂြ်န္၀ူး ဟာ ပုေလြက်ဴရင္း ႏြားအုပ္ၾကီးကုိ ေက်ာင္းလာပါသတဲ့။ ပုေလြသံၾကားလုိက္ရတဲ့ ငပ်င္းဟာ ဂုန္နီအိတ္ထဲကေန ၀ူး၀ါး၀ူး၀ါးနဲ႕ ထေအာ္ပါေလေရာ။
"အဟင့္ အဟင့္ သူၾကီးသမီးကုိ မယူပါရေစနဲ႕... မယူပါရေစနဲ႕... "
ဂြ်န္၀ူးလည္း စိတ္၀င္စားသြားျပီး လွမ္းေမးသတဲ့။
"သူၾကီးသမီးက ဒါေလာက္ေခ်ာတာ... ဘာလုိ႕မယူခ်င္ရတာလဲ..." သူ႕သမီးကုိ ယူရင္ သူၾကီးရာထူးကုိ ဆက္ခံရမယ္တဲ့... အေနာ္ကေအးေအးပဲ ေနပါရေစလုိ႕ ေက်ာတာကုိ လက္မခံဘဲ သဘူမေတာမခ်င္း ဒီမွာ ခ်ိတ္ထားမယ္တဲ့... အဟင့္ အဟင့္..."
"ဟာ... ပိန္းလုိက္တာကြာ... ေနရာခ်င္းေတာင္ လဲလိုက္ခ်င္တယ္... ဒီလုိလုပ္ ငါ့ႏြားေတြ မင္းယူ... ငါက မင္းကုိယ္စား အထုပ္ထဲ ၀င္ေနမယ္... ဘယ္လုိလဲ..." ငပ်င္းလည္း သေဘာမတူခ်င္ တူခ်င္ပုံေလးနဲ႕ လက္ခံလုိက္တာေပါ့။ ငပ်င္း ႏြားအုပ္ၾကီးနဲ႕ ထြက္သြားခ်ိန္မွာ ဂြ်န္၀ူးတစ္ေယာက္ ဂုန္နီအိတ္ထဲမွာ သြားျဖဲျပီး ၾကည္ႏူးေနပါသတဲ့။ ဒီေရတက္လာခ်ိန္မွာ ရြာသားေတြေရာက္လာပါေလေရာ။
"သူၾကီးသမီးကုိ ယူမယ္... သူၾကီးသမီးကုိ ယူမယ္..." ဂုန္နီအိတ္ထဲက စူးစူး၀ါး၀ါးေအာ္သံကုိ ၾကားလုိက္ရတဲ့ ရြာသားေတြဟာ ဂြ်န္၀ူးကုိ ၀ုိင္းရုိက္ျပီး ေရထဲ ကန္ခ်လုိက္ၾကပါေလေရာ။ (ေနာက္ပုိင္း ဂ်ြန္၀ူးဘာျဖစ္သြားသည္ကုိ အေနာ္တကယ္မသိပါ။)
"ဟင္း ေသခါနီးေတာင္ တဏွာရူးေနေသးတယ္" ညေနလည္းေစာင္းေရာ ငပ်င္းတစ္ေယာက္ ပုေလြမႈတ္ရင္း ရြာထဲကုိ ႏြားတစ္အုပ္နဲ႕ ျပန္လာပါသတဲ့။ ရြာသားေတြလည္း မ်က္လုံးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးနဲ႕ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကုိ စပ္စုၾကပါသတဲ့။
"အေနာ္ ေရထဲလဲေရာက္ေရာ နဂါးမင္းၾကီးနဲ႕ ေတြ႕တယ္"
"နဂါးမင္းက ဘယ္လုိပုံလဲဟင္... ကုိစီအမ္တုိ႕၊ ကုိအားဂလီးတုိ႕လုိမ်ိဳး ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္လား..." "အဟီး... ဟုတ္ဘူး... ကုိမဟာလုိမ်ိဳး ခန္႕ေခ်ာၾကီး..."
"အင္း... အဲဒီေတာ့..." "အဲဒီေတာ့သူက အေနာ့ကုိေျပာတယ္... ႏြားေတြၾကိဳက္သေလာက္ ဖမ္းသြား တဲ့..." "ဟင္.. ေရထဲမွာ ႏြားေတြရွိတယ္... ဟုတ္လား..."
"ေၾသာ္... မယုံရင္ ဒီမွာ အေနာ္ဖမ္းလာတဲ့ ႏြားေတြသာ ၾကည္႕ေပေတာ့... ျပီးေတာ့ ေျပာလုိက္ေသးတယ္... ႏြားေတြထပ္လုိခ်င္ရင္ ဒီေရတက္ခ်ိန္မွာ ဂုန္နီအိတ္စြပ္ျပီးလာငုပ္လွည္႕ တဲ့" ရြာသားေတြလည္း ၀မ္းသာအားရနဲ႕ ခုန္ေပါက္ျပီး အိမ္ကုိျပန္ေျပးၾကပါေလေရာ။ ေနာက္ေန႕လည္းက်ေရာ ကမ္းစပ္က လမုပင္ေတြမွာ တြဲေလာင္းဆြဲထားတဲ့ ဂုန္နီအိတ္ေတြ အစီအရီပါပဲတဲ့။ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ တစ္ရြာလုံးလုိလုိ ႏြားငုပ္ဖုိ႕ ျပင္ဆင္ေနတာပါတဲ့။ ဒီေရလည္းတက္လာေရာ ရြာသားေတြရဲ႕ ဇနီးျဖစ္သူေတြဟာ ၀မ္းသာအားရနဲ႕ ၾကိဳးေတြကုိ ျဖတ္ခ်လုိက္ၾကတာ တဗြမ္းဗြမ္းနဲ႕ ဆူညံေနပါသတဲ့။ ေနာက္ေန႕ေရာက္တဲ့အထိ ႏြားငုပ္သြားၾကသူ ရြာသားတစ္စုဟာ ျပန္ေပၚမလာပါဘူးတဲ့။ ဒီအခ်ိန္မွာ ငပ်င္းေရာက္လာျပီး ေျပာပါသတဲ့။
"အဟီး တစ္ခုေျပာဖုိ႕ ေမ့သြားတယ္... နဂါးမေလးေတြက သိပ္ေခ်ာေတာ့ ေတာ္ရုံလူဆုိ ျပန္လာခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူး" ဂလုိနဲ႕ ငပ်င္းဟာ အားကုိးရာမဲ့ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးမ်ားကုိ လက္ထပ္ျပီးသကာလ ရြာသူၾကီးအျဖစ္ ေပ်ာ္ရွြင္စြာ အသက္ထက္ဆုံးေနသြားပါသတဲ့။ ျပီးပါျပီ။ ----------------------------------------------------------------------------------------
ဒီပုံျပင္ကေပးတဲ့ သင္ခန္းစာေလးကေတာ့ အေခ်ာင္ေနမွ ေကာင္းစားၾက။ အဲ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ မ်ားမ်ားလိမ္ေလ အသက္ရွည္။ အဲ ဒါလည္းမနိပ္ေသးဘူး။ သိဘူး။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ၾကိဳက္သလုိ ဆြဲေတြးေပေတာ့။ ပုံျပင္ကုိ မၾကိဳက္ရင္ အဲဒါ ပုံျပင္ကုိ စတီထြင္ခဲ့တဲ့လူရဲ႕ အျပစ္သာျဖစ္ပါေၾကာင္း။
No comments:
Post a Comment